وقتی اوضاع خوب نیست، شرایط وخیمه، کارد به استخون میرسه، دل میسوزه، طلب می کنیم، از ته دل میخوایم ... اونوقت اتفاق می افته، طلب وصول میشه، وصل میشه، پیام میرسه، جواب میاد، بغل مون میکنه، گرم میشیم، آروم میشیم. ولی عجیبه چرخ این دنیا، زمان .. شرایط جدید، عادت می کنیم. می مونیم، دوباره از تو سرد میشیم، یادمون میره، غافل میشیم، نگاه .. نگاه ها که برمیگرده .. نگاهش .. غافل میشیم. نوید وسط بحران بود، سیل دو سال پیش لرستان، خونه ای که سیل برد، کل روستا و خونواده ای که درگیر اعتیاد بودن، نویدی که هم درس میخوند هم کار میکرد، وایساد، صدا کرد، رسید. وقتی شرایط کمی بهتر میشه، فکر میکنیم دیگه رسیدیم، رسیدن نداره، همه اش همینه، ته نداره، سر نداشته. نوید! خیلییییی مونده، خیلی مونده پسر، یادت نره، سرد نشی مرد! تو همین عالمی که زمان هست، عادت هست، سر شدن هست، لطفش اینه که نذاره یادمون بره، هر طور شده یادمون بندازه. یادمون میندازه، به دنیا اومدن ها، رفتن ها، مریض شدن ها، علاج شدن ها، بالا شدن ها، پایین شدن ها، تکون تکون دادن ها، که یادمون نره، که دوباره ملتهب شیم، برافروخته شیم، روشن شیم، دوباره یادمون بیفته. نکنه از نوید غافل شیم، خیال مون راحت شه سر عادت، نکنه سرد بشیم، عادت کنه، سرد بشه. به لطف عبدانه گشایش، از نوید پرسیدیم نوید حالا چی؟ حالا که اوضاع بهتر شده، حالا که دستگاه بلوک زنی داری، حالا که بلوک میزنی، دیوارها علم شدن، خونه ها دیوار دارن، سقف رو چیکارش کنیم؟ میتونی سقف بزنی واسه خونه های ولایت؟ تیرچه بلوک بزنی؟ میخواد بره کلاس آموزشی تیرچه بلوک تو خرم آباد، میکسر میخواد، خم کن میخواد، مصالح میخواد، میگه یاد میگیرم. کلاسش سه روزه است ولی من یک و نیم دو روزه یاد میگیرم. اگه یه بار تو چشماش نگاه کرده باشی میدونی که حرف خالی نمیزنه، یاد میگیره، جور میکنه، زورش رو داره، میتونه. فقط جای حساسیه، داره بزرگ میشه، داره قد میکشه، پول در میاره، کارگر میگیره، باید مراقب باشیم که عادت نکنیم، که عادت نکنه، عادی نشه، ملتهب بودن، دل داغ داشتن، دل گرم داشتن، به یه خورده خیال راحتی دم دستی، سرد میشه جاشو میتونه راحت بده به روزمرگی، واسه محصلی که از وقتی یادشه کار کرده، سخت کار کرده، سخت زندگی کرده، یه سایه خنک راحت میتونه از سفر نگه دارتش. دل گرم میخواد کنارش، نفس گرم میخواد، دست گرم میخواد که این درخت جوون قد بکشه، بارور شه، گم نکنه، گم نشه. مدیر مدرسه نوید، آقا موسی، روستا رو گرم کرده با دستای گرمش، دستاش تو دست نوید بوده و هست. دلش و دل مون بهش گرمه. نوید از پس هر کاری بر میاد، همینکه بدونه بزرگتر داره، کسی رو داره، برای کسی مهمه اونوقت محفوظه امنه سبزه. کنار نوید بودن، کنار قصه اش بودنه. لوازمش جور میشه، مصالح اش جور میشه ولی یه بار چشم تو چشم شدن با وجودش، با قصه اش، با خودش، اینه که از همینجا گرمش میکنه، بهش میرسه، امن اش میکنه.